Dát maakt een groot verschil! - ervaringsverhaal van een welzijnsmedewerker

‘Ik voel mij een nul!’ een mevrouw barst in snikken uit! ‘iedereen loopt aan mij voorbij en mijn dochter kan ook niet komen. Voor deze dementerende mevrouw, die woont op een gesloten woonvorm, wordt het te veel. Ik hurk voor haar neer en zeg dat ik het heel terecht vindt dat ze hier verdrietig om is. ‘Fijn dat u dit uitspreekt en deze gevoelens met mij deelt’. Luisteren en het bieden van erkenning lijken voor dit moment het beste. Ondertussen bedenk ik mij: Wat zou mevrouw nog meer kunnen helpen? Mevrouw is prikkelgevoelig en ze zit het liefst in haar stoel om te lezen of te puzzelen. Ik besluit woordmix te gebruiken. Een soort Yahtzee maar dan met letters.  Samen spelen we het spel aan de grote tafel. De stenen rollen over tafel en puzzelen maar. Ik ben verbaasd. Met gemak vormt mevrouw woorden als: ‘mobiel’ en ‘standaard’. Ze is helemaal in haar element! Kundig geeft ze mij advies als ik loop te stoeien om een gangbaar woord  neer te leggen. Haar ogen twinkelen en ik kijk wat ze heeft neergelegd. Ze begint zelf al te spellen: ‘kippenhak’ En zegt beslist: ‘Het woord bestaat niet… maar nu wel!’ 

Van betekenis zijn, humor, plezier je nuttig voelen. Dat is het gewenste effect van gerichte aandacht, betrokkenheid en een passend spelletje. Dát maakt een groot verschil!

Terug naar overzicht